“Mensen doen vaker een beroep op 112 dan vroeger”

Een ongeval in het verkeer, een slachtoffer reanimeren. Het maakt deel uit van de werkdag van een ambulanceverpleegkundige. Reggie Diets (59) was 25 jaar lang zo’n verpleegkundige die klaarstond als 112 werd gebeld. Inmiddels is hij manager onderwijs ambulancezorg en schreef naar aanleiding van zijn ervaringen een boek: ‘Ambulancezorg altijd in beweging’. 

“Dit boek kwam tot stand naar aanleiding van de blogs die ik regelmatig schreef over het dagelijkse werk van een ambulancezorgprofessional. Deze blogs zijn in verhalende vorm in het boek terecht gekomen en bieden onder meer een eerlijke kijk op het werk op de ambulance toen en nu, in de huidige zorg.” 

Diets startte in de jaren negentig als verpleegkundige in een ziekenhuis. “Ik wilde enorm graag verpleegkundige worden, ook al had ik zo’n zorgberoep niet van huis uit meegekregen. Sterker nog, mijn vader vond het een beroep voor vrouwen. Die zag me liever een ander vak leren en timmerman worden bijvoorbeeld.” 

In die tijd moest een ambulanceverpleegkundige man zijn, en sterk

Diets zette door en er vormde zich meer en meer een passie voor het vak van ambulanceverpleegkundige. “In die tijd bestond de eis voor ambulanceverpleegkundige vooral uit het feit dat je man moest zijn en sterk. Er waren immers nog geen trolleys voor onder de brancards zoals tegenwoordig. Ik was 27 jaar en na een eerste afwijzing kreeg ik toch de kans om te bewijzen dat ik met een medeverpleegkundige een persoon van tachtig kilo op een brancard vele trappen naar beneden kon dragen. Ik werd aangenomen.” 

Diets werkte drie jaar lang in Amsterdam op de ambulance en stapte vervolgens over naar Utrecht, waar hij tien jaar werkzaam was. Hij volgde ondertussen een interne opleiding, trouwde op zijn 35^ste zijn vijftien jaar jongere vrouw die ook in de ambulamcezorg werkzaam was en is, en ging naast zijn dagelijkse werk in deeltijd studeren. “Ik wilde het onderwijs wel in en haalde mijn akte. Uiteindelijk werkte ik voor veertig procent op de ambulance en werkte de andere zestig procent in het onderwijs. Toen er een baan vrijkwam als opleidingscoördinator voor ambulancepersoneel heb ik dat met beide handen aangepakt.”

Mensen doen veel eerder een beroep op 112 dan vroeger

Zes jaar geleden stapte hij voor honderd procent op het onderwijs over en werd manager onderwijs bij een middelgrote ambulancedienst in het midden van het land. Dat doet hij nog steeds. “Het grote verschil met jaren geleden is dat de zorg enorm aan het digitaliseren is. Bovendien doen mensen veel eerder een beroep op 112 dan vroeger. Het is laagdrempeliger geworden. De zorg is een product dat mensen makkelijker consumeren. Daar komt nog bij dat de vraag in de zorg enorm toeneemt, en er is een tekort aan goede verpleegkundigen en artsen. Bovendien wordt de zorg ook nog eens intensiever. Zeker voor ambulancepersoneel.”

Voordat een patiënt in het ziekenhuis terecht komt, heeft het ambulancepersoneel al een reeks aan onderzoeken uitgevoerd. “Dat betekent dat deze ambulancezorgprofessionals zich regelmatig moeten bijscholen omdat de wet bepaalt wat er in en rond de ambulance al aan zorg moet plaatsvinden voordat de ziekenhuisverpleegkundigen het overnemen. Dat is een zware taak.” 

Of het nog zo is dat louter mannen op de ambulance werkzaam zijn, ontkent Diets direct. “Nee hoor. Was in mijn tijd misschien vijftien procent van het personeel vrouw. Tegenwoordig is het fifty fifty. Vrouwen tillen net zo makkelijk patiënten op een brancard als mannen en gaan even zorgvuldig en deskundig met bijvoorbeeld agressie van omstanders om. Zij doen niet onder voor mannen.” 

Sensatiezoekers kunnen hun hart ophalen aan dit boek

Het boek dat hij schreef, in samenwerking met een van zijn studenten die de blogs omzette in boekvorm, is vooral heel verhelderend voor jonge mensen die graag op de ambulance zouden willen werken. Ze krijgen een reëel beeld van het dagelijkse leven van een ambulancezorgprofessional. “Ook mensen die ooit betrokken waren bij een ongeval of iets in die trant zullen in het boek herkenning vinden. Daarnaast kunnen sensatiezoekers er ook hun hart aan ophalen. Er staan natuurlijk beschrijvingen in van grote incidenten. Ongevallen en reanimaties van jonge kinderen bijvoorbeeld. Maar vooral ook hoe mijn werkdag er in die begintijd uitzag en hoe het er nu aan toegaat. Er staan ook veel persoonlijke passages in.”

“Ik heb 25 jaar patiëntenzorg geboden. Als ik nu met jonge mensen het werk als coördinator evalueer, mis ik het. Het is de dynamiek, en de contacten met politie, brandweer en huisartsen die ik mis. Ik werk nu dagelijks op kantoor om beleid te maken. Dat is wel heel iets anders.”

Dat hij nog regelmatig aan het werk herinnerd wordt, onderschrijft Diets met een praktijkvoorbeeld van een jaar terug. “Ik werd ingezet om kinderen te vaccineren en trof een moeder met een jongen van een jaar of zeventien. Kerel van 1.80 meter. ‘Ik ken u’, zei de vrouw. ‘U kwam als ambulanceverpleegkundige regelmatig een frietje eten in de patatzaak waar ik toentertijd werkte.’ Dat bleek echter niet alles. Toen in die tijd deze vrouw zwangerschapsproblemen had, werd er een ambulance gebeld. Haar zoon, die ik zou vaccineren, werd in die ambulance geboren. Ik was degene die haar bijstond als verpleegkundige. Zo kan het gaan.” 

Het boek ‘Ambulancezorg in beweging’ is voor 22,50 euro te bestellen via deze link: https://www.boekenbestellen.nl/boek/ambulancezorg-altijd-in-beweging/36419

Eind dit jaar volgt een tweede druk met daarin extra verhalen door Diets geschreven over de gevolgen voor het werk van het ambulancepersoneel in tijden van de coronacrisis.